sesini duymak güzeldi..

dost ağızlarda sana dair cümlelerin kurulması hala..

bugün bayram,

öyle buruk,öyle kimsesiz..

sen zır deli adam,burada senden bahsediliyo

babamın sararmış cümlelerinde,

ruhuma artık yabancı olan bu odada senden bahsediliyo..

duyumsuyormusun?

hissediyormusun boynundakini?

"kal"desen,kendimden korkuyorum..

hayat,nolur dur artık..

ne çok canım acıyo' biliyomusun?

tanımadığım insanlar bile ne çok canımı acıtıyo.

ah zır deli adam,sen geliyosun her gece ve sonra her gece gidiyosun.

ben sen giderken ne ağıtlar söylüyorum arkandan biliyomusun?

seni tanımıyorum.

bana bıraktığın bu his illegal.

üstüme örtülen bu kararda benim bi payım yok.

neleri kaybettim biliyomusun?

hadi git,söylenmemiş başka cümlelerim var sana ama duymak canını yakar sadece.

git ve gülümsemeni almadan gelme bir daha.

ben hep sana gelirim,
beni anlasın diye tenin..
bırakırım kamaşsın yaşamdan gözlerim..
tenini avuçlarım,zaten severim..
gelmesen de,sevmesen de beni..
tutsan ellerimden,
geçmişi unutamam ki..
öpsem gözlerinden yaşları kurutamam ki..
damağım çöle dönmüş,sesim çamura..
oyuncağını geri ver içimdeki çocuğa..
hiç kimse bilmez,
hiç kimse sevmez,
şimdi sen de yoksun yanımda..
hiç kimse duymaz,
hiç kimse sormaz,
şimdi sen de yoksun yanımda..
yüzüm gözüm toz toprak,
yağmurların yıkamaz..
kalbim kabuk bağlar,
içim artık acımaz..
"kanserli" kentlerin çığlığından,
son trenle ayrıldığımdan..

öyle uzaktayız ki..

sene olmuş neredeyse yazmayalı..ve ben bu kayıp zamanda ne yaptığımı anımsamıyorum.

artık hoşuma gitmiyor eskiden sevdiğim hiç bişey.

ve artık yazamıyorum bile iki satırı birbirine bağlayıp.

bildiğim tek bişey var,çok uzaktayım.

herşeyden çok uzaktayım.

anılarını ve acılarını anlamadığım insanlarla dolu bir şehirde öylesine zaman geçiriyorum.

sanırım bu blogu günlüğe çevirmeliyim.

düşünüyorum,nasıl olduğunu niye olduğunu..

sanırım çok soru sormaktan..

öylesine bi umutla ve saçma sapan bi telefon konuşmasıyla başlayan o "şey" nasıl bu hale geldi?

ve ben neleri kaybettim böyle,yıldızsız gökyüzleri hep bunu anımsatıyo bana.kaybettiğim herşeyi.

ve ben çok fazla şeyide özlüyorum.

vazgeçirildiğim herşeyi,vazgeçmek durumunda kaldığım herşeyi.

hani şu acı,gerçekten acı verici

söyleyecek hiç bir şeyinin kalmaması insanın.

şimdi yan odada tüm ruhunu bana veren adam,ben lanetliyim sanırım.keşke uzak dursan benden..

ve uzaktaki zır deli,sende keşke silinmesen bu ruhtan.

R.