dua..

Fırtına var bugece..

Ağaçları,lambaları sallayan,yoksunluğunu iliklerime kadar hissettiren bir fırtına..

Her şey öylesine çabuk geçti ki,'kısa bir filmdi işte' bile diyemiyorum..

Söylenecek tüm kelimeler birbirine çarpıp paramparça oluyor bu gece,

Çok uzaklarda bir şehirde..

İçimdeki her savaşı kötümser yanımın kazanması ne acı..

Hep iyinin yanında olan tarafıma acınması

İnsanın kendi kendine acıması..

Her 'belki' ye mağlup başlaması..

Anlamsız bakışlarını olduğundan çok daha mükemmel bir yere taşıması,

Senin bile bilmediğin ufukları açması,

Beyhude bir çaba,boşuna bi çırpınış..

Seni sana methetmenin dayanılmaz yorgunluğu..

ne acı..

Garip bir filmden kısa bir sahne hatırlıyorum şimdi.

Tek duasıydı oradaki adamın;'Tanrım,bana değiştirebileceğim şeyler için güç,değiştiremeyeceğim şeyler için sabır ve her ikisini ayırtedebilmek için erdem ver.'

Bu aralar dudaklarımdan dökülen sözcükler buna benziyor.

'Tanrım,bana gerçek yüzleri görebilmek için umut,sahte aşklara düşmemek için akıl ve gerçekleri,değerleri seçebilmeye cesaret edebilmek için sızlamayan bir kalp ver.'

İçimden,gökyüzüne gözyaşlarımla akan cümleler bunlar..

Belkide son duam..

Bir seri katilin yalvarışlarıyla,Harabe bir duvarın son dayanağının aynı cümleler olması her zamankinden daha kötü bir şaka olsada,

Son duam..