duru

Kandırdım seni!
Kandırdım..üzülme diye..
Başkaları gibi olmayı dileme,hala kendin ol,hala duru ol diye..
Kandırdım..
Sırf üzülme diye..
Sırf deneme diye..
Ölme diye..
Kandırdım..
Şairin dediği gibi,karışma toplumsal gerçekliklere diye,hüznün gölgen olmasın diye..
Aynalarda benim kaybettiğim saflığı sende yitirme diye..
Kandırdım..
Korktum..sevdim..
Sevdikçe daha çok korktum..
Ağlayan biz değildik o kuytu köşede..
Ölen ben değildim,bir gece yarısı onsekiz dakikada..
Benim gözlerimdeki mutluluk biterken,seninki yaşasın ki bende ısınayım diye kandırdım..
Hayattan yoksun adamlara,kendinden bir parça katma diye kandırdım..
Umutsuz bir çabaydı..
Bir yol varsa eğer,ışığa yada karanlığa..
Sonu ne olursa olsun yürünmelidir..
Unuttum,aynı acıyı çekme diye Gitme! Dedim..
Çaldım duygunu, Unut! Dedim..
Tekrar sen ol diye,bu dehlize düşme diye kandırdım..
Bir anne nasıl koruyamazsa yavrusunu,bir aşkta öyle aklayamıyor kendisini..
Şimdi içimde çırpınan iki umutsuz kalp var..
Kendi acım,sonuna kadar benim olan düşüş..
Bir de
Bir de senin mutsuzluğun..
Sorumluyum..sorunlu olduğum kadar sana..
Bu gece,bu soğuk köşede
Vazgeçtim büyük olmaktan..
Düşüşüne seyirci kalmayı yeğliyorum artık..
Artık çok uzaklarda,bizim cesaret edemediğimizi çoktan gerçekleştirmiş bir adamın sözleri gibi..
‘Sönüp gitmektense,yanmak daha iyidir!’
Yanmanı bekliyorum duru..
Küllerinden yeniden yaratmak için seni..
Artık kandırmak yok..
Yan duru,sönme yan..
Yan ki kurtulalım bu kapanmayan yaradan..
Yan duru,düş..
Düş ki rüzgarımız fırtınaya dönsün,silsin içimizi..